Przezskórna elektryczna stymulacja nerwów (TENS) działa na zasadach modulacji bólu poprzez mechanizmy obwodowe i centralne. Poprzez dostarczanie niskonapięciowych impulsów elektrycznych za pomocą elektrod umieszczonych na skórze, TENS aktywuje duże mielinowane włókna A-beta, które hamują przekazywanie sygnałów nocyceptywnych przez róg tylny rdzenia kręgowego, zjawisko opisane przez teorię sterowania bramką.
Ponadto TENS może indukować uwalnianie endogennych opioidów, takich jak endorfiny i enkefaliny, które dodatkowo osłabiają percepcję bólu poprzez wiązanie się z receptorami opioidowymi zarówno w ośrodkowym, jak i obwodowym układzie nerwowym. Natychmiastowe działanie przeciwbólowe może ujawnić się w ciągu 10 do 30 minut po rozpoczęciu stymulacji.
Ilościowo badania kliniczne wykazały, że TENS może prowadzić do statystycznie istotnej redukcji wyników VAS, zazwyczaj między 4 a 6 punktami, chociaż różnice zależą od indywidualnych progów bólu, konkretnego leczonego stanu bólu, umiejscowienia elektrod i parametrów stymulacji (np. częstotliwości i intensywności). Niektóre badania sugerują, że wyższe częstotliwości (np. 80–100 Hz) mogą być skuteczniejsze w leczeniu ostrego bólu, podczas gdy niższe częstotliwości (np. 1–10 Hz) mogą zapewniać dłużej utrzymujące się efekty.
Ogólnie rzecz biorąc, TENS stanowi nieinwazyjną terapię wspomagającą w leczeniu ostrego bólu, zapewniającą korzystny stosunek korzyści do ryzyka, a jednocześnie minimalizującą konieczność stosowania interwencji farmakologicznych.
Czas publikacji: 07-kwi-2025
